MEKTUP
Er geç beni affedeceksin. Bir sey beklemeden,
bir sey istemeden affedeceksin. Sevgin seni
oraya götürecek.
Düse kalka ilerleyecegin yollarda, taslar
kanatacak ayaklarini. Issiz, karanlik
ormanlardan gececeksin yapayalniz.
Sonra bir bataklik baslayacak gözün
alabildigine. Omuzlarina kadar yapiskan
çamurlara saplanacaksin. Durmadan yagmur
yagacak üstüne, iliklerine kadar islanacaksin,
üsüyeceksin. Ahtapot elleri gibi uzun, pis sarmasiklar
dolanacak ayak bileklerine. Dört yaninda kara
bataklik kuslari dönecek çiglik çigliga.
Geçmis zamani düsüneceksin. O bir daha
yasanilmaz günleri, geceleri düsüneceksin.
Batakligin son buldugu yerde zift gibi koyu bir
gece baslayacak geçmis gecelere benzemeyen.
Yürüyeceksin, agir agir ilerleyeceksin zamanin ve
gecenin ortasinda. Keskin bir rüzgâr çikacak,
merhametsiz kirbaçlar gibi parçalayacak yüzünü.
Sonra bir dag yamacina varacaksin, bitkin ve
perisan... Uzaklarda ciliz bir isik göreceksin.
Sen yaklastikça büyüyecek, sicak kollariyla
saracak seni. Fakat, sen o isigin oldugu yere
hiç bir zaman varamayacaksin ve bu gerçegi
anladigin anda yikilacaksin, korku ve
ümitsizlik saracak yüregini, aglayacaksin.
Iste o zaman beni düsüneceksin, çektiklerimi,
senin için katlandigim seyleri düsüneceksin.
Bulutlar dagilacak. Seni nasil sevdigimi,
nasil yücelestirdigimi, nasil o erisilmez isik
haline getirdigimi birer birer anlayacaksin.
Onun için beni affet demeyecegim sana.
Ergeç anlayacak ve affedeceksin.
Bunu biliyorum.
Karsilasmamiz kaderdi belki. Ama çektigimiz
çiledir, bizi birbirimize yaklastiran, o korkunç
ümitsizlikler, büyük çaresizliklerdir.
Acilarimizi yitirmeyelim.